Dit gedichtje heb ik geschreven toen ik de regie in mijn werk en mijn privé-leven even was kwijtgeraakt. In het gedicht beweegt mijn bloed mijn hart, in plaats van andersom. En mijn weg is voorbestemd, als rijd ik op rails. Er zit ook een haastige cadans in, roekeloze snelheid die mijn gezichtsveld beperkt. Ik ben niet meer degene die beweegt, ik word bewogen. En mijn koers wordt voor mij bepaald.
Iedereen maakt wel eens zo’n periode mee. Je bent carrière aan het maken, werkt je drie slagen in de rondte, studeert nog in de avonduren, probeert je vriendenkring tevreden te houden, moet van jezelf vooral leuke dingen doen zoals reizen en uitgaan. Je krijgt een vaste relatie en gaat samenwonen, je betrekt je eerste huis, je krijgt je eerste kind wat je leven drastisch en voor altijd verandert.
Dat zo’n periode heel gewoon is, betekent niet dat je er geen aandacht aan hoeft te besteden! Integendeel, op zo’n moment moet je juist het stuur stevig vastpakken, afremmen, goed om je heen kijken, genieten van je omgeving. Zelf je tempo en je koers bepalen, de regie nemen over je eigen leven, zowel privé als op je werk. Want anders dreigt frustratie, teleurstelling, vermoeidheid, vroegtijdig afhaken of juist continueren wat je eigenlijk niet meer wilt. En op den duur overbelasting en zelfs burn-out.
Een coach kan je helpen om ondanks al die haast toch af te remmen. Om even langs de route te stoppen, van je fiets af te stappen, tijd te nemen voor reflectie. En je dan de juiste vragen stellen.
